Eşcinsel bireylerin büyük çoğunluğu, ailelerinden yeterince sevgi görmeden büyümüştür. Bu sevgi eksikliği, ailelerin bilinçli ya da bilinçsiz şekilde uyguladığı bir yetiştirme tarzının sonucu olabilir.
Ailelerin çocuklarına sevgi göstermesi ve çocukların büyürken ebeveynlerinden birini rol model alması, sağlıklı bir aile yapısının en büyük göstergelerinden biridir. Ancak, eşcinsel bireylerde durum genellikle farklı gelişir.
Eşcinsel bireyin annesi, babası ya da onu yetiştiren kişi, yanlış bir yetiştirme yöntemi uygulamış olabilir. Çocuk, ebeveynine karşı sevgi besleyemediği için içten içe bir reddetme eğilimi geliştirebilir. Aynı zamanda, ebeveyninin davranışlarını değiştirmesini bekleyerek ondan sevgi görmek ister. Ancak bu sevgi eksikliği giderilmediğinde, kişi içinde bir boşluk hissiyle büyür. İşte tam da bu noktada, eşcinsel eğilimlerin geliştiği öne sürülebilir.
Birey, karşılaştığı eşcinsel ilişkilerde bu sevgi eksikliğini doldurmaya çalışır ve bu durum ona mutluluk getirir. Aslında birçok eşcinsel birey, sevgi arayışında olan insanlardır. Eksik kalan duygusal bağları, farklı bir erkekle tamamlamaya çalışırlar. Oysa çocuklukta sağlıklı bir şekilde sevgi görebilseydi, böyle bir eksiklik hissetmeyecek ve rol model olarak annesini ya da babasını alabilecekti.
Bu nedenle, sevgi temelli ailelerde eşcinselliğin ortaya çıkması daha düşük bir ihtimaldir. Ancak, sevgi tek başına yeterli değildir. Ebeveynlerin aynı zamanda onaylayıcı ve destekleyici bir tutum sergilemesi gerekir. Sürekli seven ancak bir yandan da eleştirel ve hiçbir şeyi beğenmeyen ebeveynler, çocuklarının kimlik gelişimini olumsuz etkileyebilir. Bu tür ailelerden eşcinsel bireylerin çıkması daha olasıdır.
Aynı şekilde, katı kurallara dayalı, baskıcı ailelerde de çocuklar, üzerlerindeki yoğun stres nedeniyle davranışsal sapmalar yaşayabilir. Daha özgür ve onaylayıcı bir ebeveyn tutumuna sahip aileler ise çocuklarının kimlik gelişimine daha sağlıklı bir şekilde katkı sağlayarak, bu tür yönelimlerin gelişmesini azaltabilir.
İçeriği Paylaş: